Sevmekten değil, kaybetmekten korkuyor insan. Sevmekten korkulur mu hiç..?
Yalnız kalmayı da seviyor insan ama terk edilmeyi değil yırtılıp atılmış bir mektup gibi. Kazanmayı da seviyor insan ama yenilse de yense de vazgeçemeyecekleri var. Sevmek değil, kaybetmek korkutuyor en çok. Sevince her şeyini veriyor insan, her şeyden geçiyor, kendinden geçiyor kimi zaman. Her defa bu son diye seviyor, benim diye seviyor, geçmişin buruk tatları silinsin diye seviyor, onarmak, onarılmak için seviyor, birden bire seviyor, tükenmek yıpranmak, az kalmak için değil, hep kalmak için seviyor.

Sevdikçe karşılık göremedikçe kaybediyorsun, umudunu kaybediyorsun, dilindeki tatları kaybediyorsun…

Sevmekten değil kaybetmekten korkuyor insan. Güzel başlayan her şeye hükmü geçiyor zamanın. Yeni bir yaş, bir yenisi daha, bir su gibi geçiyor seneler vakitli vakitsiz bir gün sen geçiyorsun yaşamdan, bir gün ben geçiyorum vakti dolmadan… Kapanmasından korkuyorsun perdelerin, bulunca değil bir ömür, sonsuza dek sürsün istiyorsun. Hiç solmasın çiçekler, hiç bitmesin günler, hiç tükenmesin sevmek sevilmek, elleri ellerinden hiç çekilmesin istiyorsun. İsterse sönsün ışıklar, alıp götürsün deniz dalgalarıyla tazeliğini kıyılarından ama almamasını istiyorsun sevdiğini kollarından

Sevmekten değil, kaybetmekten korkuyor, sevince gördüğü rüyadan uyanmaktan korkuyor insan…