Bügün ayrılığın kaçıncı günü bilmiyorum, yada beni sevmediğin günden beri geçen kaçıncı gün
kaçıncı hafta. ne zaman bitti merak ediyorum aslında, değişen neydi,
bir insan sevgisinden nasıl dönebilirki? yada en kıymetlisinden nasıl vazgeçer? yoksa kıymetlim
derken yalanmı söylüyordu bana... bir sonbahar sonu kış başlangıcıydı
havada ayaz kokusu vardı akşam olunca, ağaçlar çıplaktı yerler ıslak.. yağmur ne ıslatıyordu beni
nede kuruydu üstüm başım, bir çise yağıyordu gökten yüzüme yapışan, yanaklarım al al olmuştu soğuktan
ah yıllarım, gençliğim, 19umdaydım daha,bugün kaçıncı gün, dün gece kaçıncı geceydi onsuz
bilmiyorum..ayrılmak, terkedilmek, kelime olarak ne kadar basit ve masum duruyorlar. insan da öyle tabi,
okurken kulağa hoş geliyor, insan... acaba ayrılıkmı acı olan yoksa terkedilmek mi insanın zoruna giden,
bi bilsem bunu bi anlayabilsem çok zor olmazdı o zaman herşey. önceleri onun için yaptıklarını hatırlarsın
koşturmacalarını, o üzülmesin diye üzüldüğün günleri, kokusunu hatırlarsın, genzin yanar, boğazında seni yutkundurmayan
bir düğüm ciğerlerini yırtarak kalbine iner, of çekersin ama ah edemezsin, ne gariptir ki sana acı çektiren birinin
kötülüğünü isteyemezsin, kötü laf bile ettirmezsin. aklında başka bir soru işareti belirir hemen,
bana bunu nasıl yapabildi dersin, ben onun saçının teline bile kıyamazken o nasıl acılar içinde kıvranmama
göz yumabildi diye düşünürsün. giden yılların, çocukluğun, gençliğin, mazin, geleceğin, herşeyin
onunla birlikte gitmiştir. yanlızım artık dersin hiç bir şeyim yok, anıların acı versede bırakmak, unutmak istemezsin
çünki bir tek ona sarılırsın, yanlızca o vardır yanında, sen yine onu düşünürsün. ve lanet olası bekleyişler,
bir ümit vardır içinde hep seni ayakta tutan, ya bir gün dönerse diye beklersin.. yakıştıramazsın ona yaptıklarını, inanamazsın
olmaz dersin, benim biricik sevdiğim o, bunları bana reva görmez.. şaka gibi gelir herşey yada sen şoka girersin.
sonra kendini suçlarsın, nerde hata yaptığını düşünmeye başlarsın, düşünürsün düşünürsün ve ¤¤¤¤¤ca şeylerden kendine hata payı
bulursun. en kötüsüde kimseye anlatamazsın derdini, kendini yer bitirirsin, göz yaşların dışarı değil içeri akar
ağlarsın, yıllarına, hayallerine, yıkılan ümidine, kırılan gururuna hüngür hüngür ağlarsın.
kahrolmak nedemekmiş, gerçek manası kelimeden ne kadar farklıymış anlarsın. sağına bakarsın kimse yok, solunda kimse yok, önün arkan..
bomboş hissedersin kendini, çünkü herşeyinle onu sevdin, herşeyini verdin ve sana birşey kalmadı geriye. pişmanmıyım diye sorarsın kendine,
cevabıda hazırdır zaten. yine olsa tekrar aynı şeyleri yapardım dersin. ve artık anlarsın, sevilmiyorsun artık istenmiyorsun..
döner yanlızlığına susarsın, tam ağzını açacak gibi olurken konuşamaz yine susarsın. onsuz bir ömrü düşünmek çıldırtır seni
ama sen inadına düşünürsün. zaman gelir resmine bakmaya korkar olursun, hatıralardan kaçma dönemi başlar, kendinden kaçarsın,
zihninden kaçarsın, unutuyorum diye kendini kandırmaya başlarsın ama nafile. ne zaman ki onun parfümü burnuna gelip çarpar, işte
ozaman depreşir yine özlemin, bu o dersin, onun kokusu bu.. yine içinde bir sızı, boğazında bir düğüm, ve içinde sonsuuzz bir hasret..
kıvrandırır seni anlatamazsın..
